h1

SANTIFICATION PARTY (2)

13 noviembre 2010

Plaça de la Catedral, 7/11/2010, 9 am. Papamóvil en el fondo. Multitudes gritándose entre sí eslóganes contrarios – aja, sí, son papistas versus gays. Otra vez el circo mediático.

Es cuando os miro fijamente que me doy cuenta de que todo esto es un gigantesco malentendido – vuestras piernas, manos, ojos, brazos, atados por transparentes hilos de nylon que penden del cielo y os dirigen mecánicamente todos vuestros gestos, con esa luz ahora tan artificiales y maniqueos. ¿Por qué os prestáis tan fácilmente a enfrentaros los unos a los otros como si esto fuera una guerra, como si estas hostilidades existieran más allá de vuestra mente obcecada, por qué creeros las simplistas caricaturas que confirman vuestras simplistas ideologías, para seguir con vuestras rutinas de siempre y no tener que cambiarlas de un modo demasiado dramático? ¿Por qué no reconocer la máscara del otro como una de igual a la vuestra?

Sí, miradme con mi camisa de color verde psicodélico, mi chaqueta de terciopelo azul, sombrero que parece una bola de disco de los setenta y un eterno pañuelo naranja; soy un payaso. Una caricatura de mí mismo. Un cabaretero. Pero cuando observo lo que llamáis realidad con mis ojos demasiado ingenuos, no veo fronteras. No hay límites. No hay dura pared impenetrable entre yo y ella, mi musa, mi amor.

No sólo yo soy yo.

Yo soy yo con esas banderitas del Papa aunque nunca haya sido pro-Papa,

soy yo con mis historias noctámbulas detrás,

soy yo con todos estos amigos infinitos que me rodean y sé que me abrazan aunque estén ahí lejos,

soy yo con estos rayos del Sol que me perforan la piel y me penetran el corazón,

soy yo con cada una de las circunstancias que ahora pululan a mi alrededor y que al final son las que me definen y me caracterizan – yo vivo en cada detalle que sucede en cada instante del fluir del mundo – como un río heraclitiano, salvaje e infantil, me sumerjo completo dentro y sé que estoy inevitablemente fusionado con esa realidad que el lenguaje humano ha colocado incomprensiblemente en otro cajón. Yo soy cada experiencia de mi espíritu, cada silla sobre la que me siento, cada mujer a la que beso, cada amanecer con el que hago el amor, cada artículo de este blog que escribo con el corazón en la mano, y nada más.

No soy nada más que todo este enorme cúmulo de minúsculos detalles que percibo y experimento en el que se resume mi vida, mi identidad. Existir es percibir y ser percibido, que decía Berkeley. Pero yo no me limito a percibir esta realidad que se resiste a ser encajonada, de hecho. Yo soy esta realidad pura e infinita. Esta experiencia que es una certeza de que todo es uno y todo es infinito y todo es puro, esta experiencia de comunión cósmica, esto es Dios. Yo experimento a Dios. Dios existe y Dios soy yo.

No hay duda.

4 comentarios

  1. Amb tot el carinyo, una abraçada!


  2. PASSIONAL, MOLT INTENS I PERSONAL.

    ET VOLEM FRESC I AMB NOUS ARTICLES.

    ESTAT DEL BENESTAR, FRANÇA, SAHARA, ELECCIONS, CUINA, VIATGES, DESCOBRIMENTS, BARCELONA,

    NECESSITO EL MAIL DEL JOHAN

    NO DORMIS, NOMES DESCANSA ( EN EL TECLAT DEL MEU ORDINADOR NO FUNCIONEN ELS ACCENTS)


  3. Després del gran anunci de «Sagrada Família 135», només afegir que avui hi ha ganes de veure Polònia, de nou….i que potser hauríen d’haver fet un APM amb la teva experiència el dia de la visita del «Man in White», jo per a evitar atacs de fe desfermats vaig tirar cap a Port Aventura a tocar un món més material i més nostrat ;)


  4. De fet, Maurici… em vaig trobar el paio de l’Homo APM que volia rodar amb mi, però jo anava bastant més revolucionat que ell i li trencava el fil…



Replica a Djerenah Cancelar la respuesta